„To Chrystus jest Królem świata”

Aktualności

27.04.2021 11:42

 

 

 

Papież Pius XI potępił „wykluczanie Boga ze społeczeństwa” i odważnie występował przeciwko laickiemu liberalizmowi. Fot. Wikimedia

 

 

 

Konsekwencje człowieczej uzurpacji bycia panem stworzenia

Prof. Wojciech Roszkowski

 

Słysząc pieśń, która jest sygnałem Radia Watykańskiego i towarzyszy wielu obrzędom katolickim: Christus regnat, Christus vincit, Christus imperat, często nie uświadamiamy sobie, jak podstawową prawdę o świecie ona zawiera. Chrystus jako Król kojarzy się nam bardziej z koroną, ceremoniałem dworskim i panowaniem politycznym, a nie z potęgą Stwórcy. Taki obraz panowania narzuciła nam współczesna kultura laicka. Tymczasem Bóg jest Stwórcą oraz Panem czasu i świata, a więc, obrazowo mówiąc, Królem Stworzenia. Patrząc w wygwieżdżone niebo warto zdać sobie sprawę, kim jest Potęga, która najprawdopodobniej 14 miliardów ziemskich lat temu uruchomiła ekspansję wszechświata.
Przeczucie wielkości Boga w stosunku do Jego stworzenia wyrażono w Izraelu w wielu pismach Starego Testamentu, między innymi w Księdze Rodzaju, Księdze Hioba czy w Księdze Psalmów (47, 1–3):

Wszystkie narody, klaskajcie w dłonie,
Wykrzykujcie Bogu radosnym głosem,
Bo Pan najwyższy, straszliwy,
Jest wielkim Królem nad całą ziemią.

Także wielu chrześcijan z pierwszych wieków usiłowało wyobrazić sobie, czym jest moc Stwórcy świata, będącego nieskończoną potęgą. Świadomość dysproporcji między ludzkim losem i Wszechmocą Stwórcy prowadziła do kontemplacji Boga w chwale nieba. W Kościele nazywa się to „wizją uszczęśliwiającą”. Biskup Cyprian z Kartaginy pisał: „To będzie twoją chwałą i szczęściem: być dopuszczonym do widzenia Boga, mieć zaszczyt uczestniczenia w radościach zbawienia i wiekuistej światłości w towarzystwie Chrystusa Pana, twego Boga” (KKK, 1028). Mimo wielu konfliktów dotyczących tego świata oraz wynikających z różnego rozumienia Bożego panowania nad nim przeczucie, że jest On Panem stworzenia, towarzyszyło ludziom przez stulecia.
Tymczasem od początku XX wieku, w dobie poznania ogromu wszechświata, ale także złudnego przekonania o możliwościach ludzkiego umysłu, coraz rzadziej uświadamiano sobie ograniczoność i znikomość naszego bytu wobec Nieskończoności Stwórcy. Jak wielką moc musi On posiadać, by powołać z niebytu tak gigantyczny twór jak wszechświat – wyobraźnia współczesnych gubiła się w tym porównaniu. Nawet odkrycie ucieczki galaktyk i Wielkiego Wybuchu w XX wieku rzadko otwierało oczy na nieskończoność Stwórcy i skończoność stworzenia.
Świadomość tej niezwykłej dysproporcji była w czasach nowożytnych przytłaczana przez hałas racjonalizmu, toteż głosy Kościoła przypominające o tej dysproporcji tonęły w zgiełku twierdzeń o ludzkiej samowystarczalności i wszechmocy ludzkiego postępu. Prawdę o owej dysproporcji między panowaniem Stwórcy przypomniał papież Leon XIII w encyklice Annum sanctum (1899): „Władza Jego bowiem rozciąga się nie tylko na narody katolickie czy na tych, którzy ochrzczeni w należyty sposób, należą prawnie do Kościoła, chociażby na skutek błędu i niezgody żyli z dala od prawdy i miłości. Dotyczy ona także tych wszystkich, którzy jeszcze nic nie wiedzą o wierze chrześcijańskiej. Tak więc we władaniu Jezusa pozostaje cały rodzaj ludzki” (Annum sanctum, 2).
Po masakrach I wojny światowej papież Achille Ratti, który przyjął imię Piusa XI, zapragnął przypomnieć światu o tej stwórczej mocy. Jako swoją dewizę przyjął hasło Pax Christi in regno Christi („Pokój Chrystusa w Królestwie Chrystusa”), a na mocy encykliki Quas primas (1925) ustanowił święto Chrystusa Króla. O przyczynach swej decyzji napisał: „wylew zła dlatego nawiedził świat cały, gdyż bardzo wielu usunęło Jezusa Chrystusa i Jego najświętsze prawo ze swych obyczajów, z życia prywatnego, rodzinnego i publicznego; lecz także wskazaliśmy, że nadzieja trwałego pokoju dotąd nie zajaśnieje narodom, dopóki jednostki i państwa wyrzekać się będą i nie zechcą uznać panowania Zbawiciela naszego”. Istotę Boskiego panowania opisał Pius XI tak: „Chrystus króluje w umysłach ludzi nie dlatego, że posiada głęboki umysł i ogromną wiedzę, ile raczej dlatego, że On sam jest Prawdą, a ludzie powinni zaczerpnąć prawdy od Niego i przyjąć ją posłusznie”. I dalej: „Na jakim (…) fundamencie spoczywa owa godność i owa władza Pana Naszego, dobrze określa św. Cyryl Aleksandryjski: Posiada On, jednym słowem, panowanie nad wszystkimi stworzeniami, nie wymuszone, lecz z istoty swej i natury”. Papież zalecał więc: „Niech więc nie odmawiają władcy państw publicznej czci i posłuszeństwa królującemu Chrystusowi, lecz niech ten obowiązek spełnią sami i wraz z ludem swoim, jeżeli pragną powagę swą nienaruszoną utrzymać i przyczynić się do pomnożenia szczęścia swej ojczyzny”.

 

 

Jest tylko początek artykułu. Całość jest do przeczytania w aktualnym numerze naszego miesięcznika „WPiS - Wiara, Patriotyzm i Sztuka”. Można go zakupić  tutaj.

→ Opcje wyszukiwania Drukuj stronę

Zapisz się do newslettera

Komentarze

Domniemanie jako metoda manipulacji

Trzeba przyznać, że lewackie media nad Wisłą, czyli media, które same nazwały się „głównego nurtu”, podczas pontyfikatu polskiego papieża Jana Pawła II trzymały w sprawach papieskich języki, pióra i kamery na wodzy. Póki Ojciec Święty żył, naprawdę rzadko zdarzał się jakiś napad na naszego Wielkiego Rodaka ze strony Jego ziomków, obojętnie jakiej byli orientacji (teraz, co innego – używają sobie po chamsku). W Niemczech natomiast niezbyt respektują swojego rodaka na tronie Piotrowym i to jeszcze za życia Benedykta XVI. I tam nie obywa się bez chamstwa, które w temacie papieskim jest jakby uprawnione. Dotyczy to nawet tak zdawałoby się szacownych i kulturalnych redakcji, jak np. „Die Welt”. Nie wiem czemu w Polsce określa się ten dziennik jako konserwatywno-prawicowy. Tym bardziej, że redakcja sama pisze o sobie: „liberalno-kosmopolityczna”.
więcej