Leszek Sosnowski
Antoni Macierewicz był czołową postacią opozycji już od połowy lat 1970. Jego główną bronią były wyjątkowo sprawne szare komórki oraz nie mniej sprawne pióro. Poglądy na otaczającą go szaro-czerwoną rzeczywistość PRL-u miał dokładnie przemyślane; trafnie, z żelazną logiką wywodził przyczyny braku niepodległości Ojczyzny i suwerenności narodu. Snuł wielokroć rozważania na temat możliwości odzyskania niepodległości przez Polskę, a potem funkcjonowania państwa i społeczeństwa w niezależnych warunkach. Takie rozważania były w latach 1970., 1980. udziałem wielu osób, co znajdowało wyraz przede wszystkim w niekończących się dyskusjach towarzyskich (a życie towarzyskie, o dziwo, kwitło wówczas, w latach 1970., 1980., dużo bardziej niż teraz), ale także w prasie podziemnej. Jak Polska długa i szeroka ścierały się dwa poglądy: jeden preferujący rodzaj przystosowanej do naszych warunków „finlandyzacji” kraju, a więc współpracy ze zreformowanym obozem komunistycznym na wielu płaszczyznach. Nie chodziło tylko akceptację zależności od komunistów w polityce zagranicznej, ale i w wewnętrznej, co zresztą znalazło potem swoje konkretne umocowanie w obradach Okrągłego Stołu. Drugi pogląd wykluczał możliwość prawdziwego przeistoczenia się komunistów w demokratów i patriotów, a więc tym samym wykluczał współpracę z nimi, podzielenie się z nimi władzą itp.
Antoni Macierewicz nie wierzył, iż ludzie, którzy poddali się ówczesnemu hegemonowi, Sowietom, są w stanie jak za dotknięciem czarodziejskiej różdżki przeistoczyć się w miłośników niepodległości i suwerenności Ojczyzny. Najuczciwsi z nich mogliby co prawda po jakichś przemianach politycznych mieć na względzie dobro kraju, owszem, ale zawsze u boku i pod okiem hegemona. Skutki takiej postawy poznaliśmy po 1989 r. w postaci drenażu kraju na każdym polu przez nowych przyjaciół-hegemonów; wydarto Polsce nawet jej mieszkańców, miliony młodych ludzi i to świetnie przygotowanych do pracy, wykształconych za pieniądze polskiego podatnika. Echem zaakceptowania koncepcji o niezbędnej zwierzchności jakiegoś mocarstwa nad polskim narodem było jeszcze nie tak dawno dramatyczne domaganie się dla de facto wolnej Polski jakiegoś hegemona. Ba! zaczęto histerycznie zabiegać o umocowanie nad Polakami Wielkiego Brata – u Niemców, czego nawet najwięksi dawni wrogowie lub zwolennicy „finlandyzacji” nie byli w stanie przewidzieć.
W okresie PRL-u te dwa nurty opozycyjne, dwa rozbieżne kierunki myślenia rysowały się coraz wyraźniej, ale nie było nawet mowy o takich antagonizmach, z jakimi mamy w Polsce do czynienia od paru lat, praktycznie od śmierci św. Jana Pawła II, ze zdecydowanym nasileniem po katastrofie smoleńskiej. Nie chcę przez to powiedzieć, że opozycja antykomunistyczna była monolitem, bo niestety nie była, ale mieliśmy dla siebie jednak trochę szacunku. Nie musieliśmy za sobą przepadać, ale byliśmy kolegami, wielokroć współpracowaliśmy, bo jednak przeciwnik był jeden, wspólny. Np. niżej podpisany był zawsze wrogiem „finlandyzacji” i nie wierzył w wewnętrzną przemianę komunistów. Ale tak się złożyło, że pracowałem, w sposób absolutnie tajny, dla przeciwnego ugrupowania, a mianowicie drukowałem (na powielaczu rzecz jasna) przez pewien czas Biuletyn Informacyjny KSS KOR, redagowany przez Blumsztajna, Michnika oraz osoby mniej lub bardziej im podobne. Różnice w poglądach były oczywiste, ale tak jak powiedziałem przeciwnik wydawał się jeden i każdy z nas na swój sposób przyczyniał się do jego zwalczania – tak wtedy myśleliśmy.
Zresztą wydawało się wówczas kompletnie nierealne, że gdyby Polska wybiła się już na niepodległość (ale pewnie nieprędko…), to naród pogodzi się z jakąkolwiek formą współpracy z niedawnym okupantem, że zaakceptuje coś, co potem nazwano grubą kreską. Wprost przeciwnie – osobiście sądziłem, tak jak większość, że więzienia się zapełnią i przepełnią czerwonymi, nie zaś, że będzie zgoda na jakiekolwiek dopuszczenie ich do rządów. No cóż, po pierwsze nie brałem pod uwagę ich zręczności i utajnionej siły, a po drugie nie przyszło mi do głowy, że tacy ludzie jak Michnik czy Kuroń, gdy będzie realna szansa na pełne zwycięstwo, na zagarnięcie całej puli – ustąpią, cofną się. Większość z nas rozumiała ową skłonność do dobrowolnej współpracy z komunistami prezentowaną na łamach prasy podziemnej, jako propozycje na doraźne poluzowanie okowów, propozycje na dziś, ale przecież nie na zawsze. I nagle okazało się, że 4 czerwca 1989 r. można było zgarnąć całą pulę, ale już dzień później Geremek, niby w imieniu całego obozu Solidarności, a w gruncie rzeczy w imieniu powstałej przy Okrągłym Stole kliki, powiedział pacta sunt servanda – umów trzeba dotrzymywać. Umów zawartych z czerwonymi w Magdalence bez oglądania się na wolę narodu.
Jest to tylko początek artykułu. Całość jest do przeczytania w aktualnym numerze naszego miesięcznika “WPiS – Wiara, Patriotyzm i Sztuka”. Można go zakupić tutaj.
Trzeba przyznać, że lewackie media nad Wisłą, czyli media, które same nazwały się „głównego nurtu”, podczas pontyfikatu polskiego papieża Jana Pawła II trzymały w sprawach papieskich języki, pióra i kamery na wodzy. Póki Ojciec Święty żył, naprawdę rzadko zdarzał się jakiś napad na naszego Wielkiego Rodaka ze strony Jego ziomków, obojętnie jakiej byli orientacji (teraz, co innego – używają sobie po chamsku). W Niemczech natomiast niezbyt respektują swojego rodaka na tronie Piotrowym i to jeszcze za życia Benedykta XVI. I tam nie obywa się bez chamstwa, które w temacie papieskim jest jakby uprawnione. Dotyczy to nawet tak zdawałoby się szacownych i kulturalnych redakcji, jak np. „Die Welt”. Nie wiem czemu w Polsce określa się ten dziennik jako konserwatywno-prawicowy. Tym bardziej, że redakcja sama pisze o sobie: „liberalno-kosmopolityczna”.
więcej
Copyright © Biały Kruk. Wszelkie prawa zastrzeżone. Wszelkie materiały, informacje, pliki, zdjęcia itp. dostępne w serwisie chronione są prawami autorskimi i nie mogą być kopiowane, publikowane i rozprowadzane w żadnej formie.
Cytaty możliwe są jedynie pod warunkiem podania źródła.
Dofinansowano ze środków Ministra Kultury, Dziedzictwa Narodowego i Sportu pochodzących z Funduszu Promocji Kultury, uzyskanych z dopłat ustanowionych w grach objętych monopolem państwa, zgodnie z art. 80 ust. 1 ustawy z dnia 19 listopada 2009 r. o grach hazardowych.
Spotkanie w redakcji „Głosu” przy ul. Raszyńskiej 48 w Warszawie po wygranej kampanii wyborczej Antoniego Macierewicza w wyborach do Sejmu 21 września 1997 r. Antoni Macierewicz startował z listy Ruchu Odbudowy Polski w okręgu warszawskim. Zdjęcie z książki „Głos niepodległości”. Fot. Maciej Stanecki 
