Joanna d’Arc prowadzi francuskie rycerstwo na zajęty przez Anglików ufortyfikowany klasztor Les Tourelles, pierwsza faza bitwy o Orlean. Obraz Jules’a Eugène’a Lenepveu. Fot. Wikimedia
Spłonęła za wiarę i patriotyzm w wyniku podłego procesu politycznego
Prof. Krzysztof Ożóg
Królestwo Francji przeżywało w XII i XIII w. okres wielkiego rozwoju cywilizacyjnego na każdym nieomal polu. Rozwój był przeniknięty duchem chrześcijaństwa. Za panowania króla Ludwika IX Świętego (1226–1270) francuska monarchia stała się najpotężniejszym i najbogatszym państwem w chrześcijańskiej Europie. W swych rządach król ten kierował się wobec poddanych prawem Bożym oraz zasadami ewangelicznymi, był głęboko wierzącym, pobożnym władcą. Troszczył się o Kościół, szanował duchownych i okazywał należną cześć papieżowi oraz Stolicy Apostolskiej. Przewodził dwóm wyprawom krzyżowym dla odzyskania utraconych ziem Królestwa Jerozolimskiego.
Po kilkunastoletnim panowaniu Ludwikowego syna, Filipa III Śmiałego (1270–1285), kontynuatora polityki ojca, nastały rządy Filipa IV Pięknego (1285–1314), który kierował się głównie własnym interesem, dopuszczając się czynów niegodnych chrześcijańskiego monarchy. W konflikcie ze Stolicą Apostolską posunął się nawet do porwania papieża Bonifacego VIII. Doprowadził do spektakularnej klęski Francji w wojnie z miastami flandryjskimi oraz do zadłużenia państwa, a następnie do pogromów ludności żydowskiej, uwięzienia i torturowania templariuszy oraz haniebnych fałszywych oskarżeń pod ich adresem; celem była kasata zakonu i przejęcie jego majątku. Ta niegodziwa polityka zepchnęła Królestwo Francji ku poważnemu kryzysowi moralnemu. Królewski dwór, zamiast świecić przykładem życia chrześcijańskiego dla całego społeczeństwa, stał się przyczyną zgorszenia, które rozlewając się, zatruwało naród francuski.
W XIV w. dzieje Francji zostały naznaczone długotrwałą wojną z Anglią, która rozpoczęła się w 1337 r. i z przerwami ciągnęła się do połowy następnego stulecia, oraz w 1348 r. wielką epidemią dżumy, zwanej czarną śmiercią, uderzającą dwoma falami jeszcze w drugiej połowie tego stulecia. Skutki tej epidemii były zatrważające, bowiem licząca blisko 19 milionów ludność Francji zmniejszyła się po czarnej śmierci o jedną trzecią! W wojnie z Anglikami sławne rycerstwo francuskie ponosiło straszliwe klęski w kolejnych bitwach pod Crécy (1346) i Poitiers (1356). Panowanie Karola V Mądrego (1360–1380) na krótko odwróciło losy wojny na korzyść Francji. Kolejna odsłona dramatu związana była z chorobą psychiczną jego następcy, Karola VI Szalonego (1380–1422). Król cierpiał prawdopodobnie na schizofrenię, która po raz pierwszy ujawniła się w 1392 r., kiedy to 5 lipca w lesie koło Le Mans w czasie wyprawy wojennej przeciw Janowi IV, księciu bretońskiemu, Karol VI zabił mieczem czterech ludzi ze swego otoczenia. Wydawało mu się, że walczy z wrogami. Konieczna była zatem regencja nad chorym monarchą, który w okresach remisji próbował wrócić do realnego sprawowania rządów.
Na dworze wśród książąt krwi, najbliższych krewnych Karola VI, rozpoczęła się rywalizacja o władzę w państwie, szczególnie między bratem króla Ludwikiem, księciem orleańskim, a Filipem Śmiałym, księciem burgundzkim, i jego synem Janem bez Trwogi. Jej finałem było zamordowanie w Paryżu 23 listopada 1407 r. Ludwika Orleańskiego przez zbirów nasłanych przez Jana bez Trwogi. Nadto wynajęty przez księcia burgundzkiego franciszkański teolog z Uniwersytetu Paryskiego w czterogodzinnej mowie przed całym dworem i Karolem VI usprawiedliwiał ten brutalny mord polityczny.
Stronnicy zamordowanego księcia pod wodzą rodu Armaniaków podjęli walkę ze stronnictwem burgundzkim i Francja pogrążyła się w wojnie domowej. Do tego doszły jeszcze roszczenia króla angielskiego Henryka IV Lancastera do tronu francuskiego, które przejął jego syn Henryk V i wznowił wojnę z Francuzami w 1415 r. W bitwie pod Azincourt (25 października tego roku) angielska armia zmasakrowała francuskie rycerstwo i wspierana przez Burgundczyków zdobywała kolejne terytoria północnej Francji. Najmłodszy syn chorego króla, Karol VII, próbował ratować francuską monarchię i przeniósł się do Bourges ze swoimi stronnikami. Jego sytuacja stawała się coraz trudniejsza, bowiem w 1420 r. został wydziedziczony, a Henryk V zawarł układ z chorym Karolem VI, na mocy którego stał się regentem Królestwa Francji i sukcesorem tronu. Anglia i Francja miały być złączone unią pod władzą króla angielskiego. Francja znalazła się w rękach Anglików i Burgundczyków.
Śmierć obu podpisujących układ monarchów w 1422 r. nie zmieniła sytuacji, bowiem władcą Anglii i Francji został małoletni Henryk VI, zaś Karol VII ogłosił się królem francuskim. Ten ostatni nie miał jednak wystarczających sił, aby podjąć skuteczną walkę o tron. Oddziały angielskie stacjonujące na ziemiach francuskich dawały się ludności coraz bardziej we znaki. Pokonanie słabego władcy francuskiego Karola VII wydawało się tylko kwestią czasu. W 1429 r. Anglicy oblegli Orlean nad Loarą, broniony resztkami sił przez stronników Karola VII. Po zdobyciu tej kluczowej twierdzy angielska armia miałaby otwartą drogę do tych ziem, które uznawały jeszcze Walezjusza. W tym jakże dramatycznym dla Francji momencie dziejowym pojawia się właśnie Joanna d’Arc, prosta dziewczyna pochodząca ze wsi Domrémy na pograniczu francusko-lotaryńskim. Miała odmienić losy wojny i zmienić bieg historii narodu francuskiego.
Dzieje życia Joanny od samego dzieciństwa można poznać poprzez bogatą dokumentację dwóch procesów – skazującego (1431) i rehabilitującego (1456). Akta pierwszego z nich zawierają protokoły z długich przesłuchań Joanny przez biskupa Piotra Cauchon i inkwizytora Jana Le Maistre, zaś akta drugiego – zeznania 115 naocznych świadków jej życia. Wynika z nich, że Joanna urodziła się w 1412 r. w rodzinie wieśniaczej i że była córką Izabeli i Jakuba Tarc, zamożnego chłopa. Rodzice wychowali ją w wierze katolickiej z wyraźnym rysem nabożeństwa do Imienia Jezus i Matki Bożej.
Dziewczyna poznała twarde warunki życia na wsi. Dochodziły też do niej wieści o toczącej się wojnie i jej dramatycznych skutkach dla Ojczyzny. W wieku 13 lat doświadczyła pierwszych mistycznych znaków. Za pośrednictwem św. Michała Archanioła oraz świętych męczennic Katarzyny i Małgorzaty, według jej własnych zeznań, usłyszała Boże wezwanie do bardziej gorliwego życia chrześcijańskiego i podjęcia walki o uwolnienie Francji z rąk Anglików oraz doprowadzenia na tron prawowitego następcy, Karola. W odpowiedzi na to Joanna złożyła ślub dziewictwa, z większą niż dotąd pobożnością uczestniczyła codziennie we Mszy św. oraz częściej korzystała z sakramentów spowiedzi i Komunii św. Systematycznie modliła się przed wizerunkiem Ukrzyżowanego Pana. Ponadto coraz bardziej dostrzegała spowodowaną wojną niedolę ludu. W rodzinnej miejscowości Joanna dojrzewała wewnętrznie do publicznego wystąpienia, do którego skłaniały ją mistyczne przeżycia.
W krytycznym momencie, gdy ważyły się losy Francji i Karola VII, siedemnastoletnia Joanna, idąc za głosami wymienionych świętych, udała się w maju 1428 r. do pobliskiego zamku Vaucouleurs i jego dowódcy Roberta Boudricourt. Oznajmiła mu, że otrzymała od Boga misję wypędzenia Anglików z Francji i doprowadzenia do koronacji delfina – prawowitego następcy tronu, Karola VII. Poprosiła o zbrojny oddział, aby poprzez niespokojne terytoria mogła dotrzeć do Chinon – siedziby Karola VII. Dowódca zamku nie uwierzył jednak Joannie i zawrócił ją do rodzinnej wioski Domrémy. Po kilku miesiącach, 12 lutego 1429 r., dziewczyna znów przybyła do Boudricourta, domagając się, aby odesłał ją do następcy tronu. Powiedziała przy tym, że Karol poniósł tego dnia klęskę w walce z Anglikami koło Orleanu, o czym dowódca zamku jeszcze nie wiedział. Gdy wieść o tej klęsce delfina doszła do Vaucouleurs, Boudricourt zmienił nastawienie wobec Joanny i czym prędzej skierował ją do Chinon.
Jest tylko początek artykułu. Całość jest do przeczytania w aktualnym numerze naszego miesięcznika „WPiS - Wiara, Patriotyzm i Sztuka”. Można go zakupić tutaj.
Trzeba przyznać, że lewackie media nad Wisłą, czyli media, które same nazwały się „głównego nurtu”, podczas pontyfikatu polskiego papieża Jana Pawła II trzymały w sprawach papieskich języki, pióra i kamery na wodzy. Póki Ojciec Święty żył, naprawdę rzadko zdarzał się jakiś napad na naszego Wielkiego Rodaka ze strony Jego ziomków, obojętnie jakiej byli orientacji (teraz, co innego – używają sobie po chamsku). W Niemczech natomiast niezbyt respektują swojego rodaka na tronie Piotrowym i to jeszcze za życia Benedykta XVI. I tam nie obywa się bez chamstwa, które w temacie papieskim jest jakby uprawnione. Dotyczy to nawet tak zdawałoby się szacownych i kulturalnych redakcji, jak np. „Die Welt”. Nie wiem czemu w Polsce określa się ten dziennik jako konserwatywno-prawicowy. Tym bardziej, że redakcja sama pisze o sobie: „liberalno-kosmopolityczna”.
więcej
Copyright © Biały Kruk. Wszelkie prawa zastrzeżone. Wszelkie materiały, informacje, pliki, zdjęcia itp. dostępne w serwisie chronione są prawami autorskimi i nie mogą być kopiowane, publikowane i rozprowadzane w żadnej formie.
Cytaty możliwe są jedynie pod warunkiem podania źródła.
Dofinansowano ze środków Ministra Kultury, Dziedzictwa Narodowego i Sportu pochodzących z Funduszu Promocji Kultury, uzyskanych z dopłat ustanowionych w grach objętych monopolem państwa, zgodnie z art. 80 ust. 1 ustawy z dnia 19 listopada 2009 r. o grach hazardowych.
